Kijanka w 1812 roku była własnością benedyktynek sandomierskich (wcześniej radomskich). Zakon miał tu folwark, na którym mieszkańcy wsi odrabiali pańszczyznę. Folwark był kompleksem budynków administracyjnych oraz gospodarczych służących przede wszystkim działalności rolnej. W jego skład wchodził m.in. dom ekonoma nazywany dworem. Folwark położony był na piaszczystym wzniesieniu nad Zwoleńką.
W inwentarzu majątku spisano powinności każdego z gospodarstw podając nazwiska gospodarzy bez uwzględniania innych członków rodziny. Gospodarzy nazywano poddanymi.
Na wsi dominowali tzw. połownicy, dziś byśmy powiedzieli średnio zamożni, „normalni” gospodarze, posiadający dom i stodołę oraz uprawiający ziemię (niestety nie wiemy jakie to były powierzchnie). Każde z gospodarstw posiadało po dwa woły, które stanowiły tzw. załogę pańską czyli były własnością dworu, ale były użyczane gospodarzom, żeby mogli za ich pomocą odrabiać pańszczyznę na ….pańskim polu. Oczywiście chłopi musieli woły karmić i utrzymywać w swoich gospodarstwach na własny koszt. Półrolnicy byli ponadto wyposażeni w płużyce i wozy. W ciągu tygodnia zobowiązani byli do świadczenia trzydniowej pańszczyzny ciągłej, czyli wykonywanej przy pomocy wołów – przykładowo była to orka, bronowanie, zwóz zboża itp. Dodatkowo dwa dni w roku musieli odrabiać przy zbożach ozimych i jeden dzień przy jarych – zapewne chodziło o prace przy żniwach. Do bezpłatnej pracy pańszczyźnianej dochodziły daniny – corocznie z każdego domu trzeba było oddać dworowi 1 kapłona (koguta), dwie kury i 8 jaj, zapłacić 15 groszy czynszu za użytkowaną ziemię, oddać tzw. osyp czyli 10 garnców jęczmienia i po dwa motki włókna konopnego.
Do tej kategorii należeli: Michał Kotlarski, Wojciech Śliwiak, Jakub Oleksiak, Łukasz Kilianek, Stanisław Kowalski, Stanisław Kilianek, Szczepan Skrzypczak, Marcin Skrzypczak, Paweł Gurmiński, Jan Skrzypczak, Mikołaj Kilianek, Jan Kuminek, Kazimierz Kuminek, Wojciech Liziewicz?, Mikołaj Kopania, Jan Zima.
Kolejną kategorie stanowili zagrodnicy, którzy posiadali prawdopodobnie wyłącznie przydomowy kawałek ziemi na własne potrzeby. Ta kategoria ówczesnych chłopów zazwyczaj najmowała się we dworze lub u bogatszych gospodarzy. Mieli domy i stodoły, ale nie posiadali zwierząt pociągowych ani narzędzi rolniczych. Tygodniowo odrabiali dwa dni pańszczyzny pieszej czyli wykonywanej własną pracą, bez udziału zwierząt. Wyjątkiem był Jacek Kilianek, który pracował przez trzy dni. Do tego jeden dzień w roku dodatkowo pracowali przy żniwach (J. Kilianek dwa dni). Nie oddawali żadnych danin, a ponieważ nie uprawiali większej powierzchni ziemi, nie płacili też podatków i nie dawali osypu. Do grupy tej należeli: Jacek Kilianek, Mikolaj Wiadro (Wiedro), Kacper Skrzypczak, Paweł Kopania, Paweł Gałac
Było też dwóch chałupników – Mikołaj Kościułkowicz i Szymon Jagielski. Byli to rzemieślnicy pracujący na potrzeby dworu. Mieli domy, ale nie uprawiali ziemi i nie hodowali zwierząt. Jagielski był owczarzem, czyli zajmował się stadem dworskich owiec, natomiast Kościułkowicz sukiennikiem. Możemy się tylko domyślać, że jego zadaniem było przetwarzanie wełny i wyrób tkanin. Dwa dni pańszczyzny oddawał tylko Jagielski, za to Kościułkowicz płacił wysoki czynsz w wysokości 40 zł, musiał więc bardzo dobrze zarabiać. Obaj nie oddawali żadnych innych danin.
Na wsi mieszkały trzy komornice – wdowa Sieradzka, Wiktoria Kiliankowa i Łucja. Ich los był na wsi najcięższy. Często albo nie miały rodziny, albo były z nią skonfliktowane. Nie posiadając własnych domów pomieszkiwały zapewne u innych rodzin w zamian za pomoc przy gospodarstwie. Ale pomimo ich ciężkiej sytuacji dwór nie odpuszczał – raz w tygodniu musiały bezpłatnie pracować w folwarku…
Jako gromada wiejska mieli obowiązek paść świnie i owce dworskie, wozić dworowi drewno z lasu oraz pełnić stróże nocną. Jedyny zarobek od dworu był wyłącznie w okresie natłoku prac polowych, kiedy nawet praca pańszczyźniana nie była w stanie zaspokoić potrzeb. Wtedy wynajmowano chłopów do prac głównie przy żniwach zbóż ozimych i jarych oraz tatarki.