To było duże drzewo, można zaryzykować stwierdzenie, że była „najgrubszą” sosną w powiecie zwoleńskim. Była, bo w tym roku przewróciła się. Była to konsekwencja zamarcia drzewa w 2022 roku.
Był to prawdziwy sosnowy olbrzym rosnący przy drodze z Mierziączki do Wysocina. Pomiar w 2018 roku wykazał, że obwód wyniósł ok. 370 cm! Teraz, jak odpadła część kory i częściowo spróchniał pień, będzie na pewno niższy. Warto tu dodać, że w sławnym Białowieskim Parku Narodowym, chyba największym zbiorowisku potężnych drzew w Polsce, najgrubsza tamtejsza sosna ma obwód o 10 cm mniejszy… Oczywiście drzewa tu i tam rosły w innych warunkach, ta „nasza” miała więcej przestrzeni więc była stosunkowo niska i „krępa”, tamta znacznie wyższa bo miała dużą konkurencję i walczyła o światło, ale fakty jednak są niezaprzeczalne. Z kolei, żeby sosna została uznana za drzewo pomnikowe wystarczy „tylko” 250 cm obwodu. Jakby powiedział ktoś z młodego pokolenia – drzewo znad Zwoleńki było sosnowym dominatorem ;).
Nie wiadomo, jak długo drzewo żyło. Można bardzo zgrubnie szacować, że na takim siedlisku i przy tak dużych rozmiarach mogło mieć 300, a może i więcej lat. Drzewo przetrwało tak długo prawdopodobnie dlatego, że rosło w miedzy… Kto wie, czy to nie ostatnia sosna ze starego boru, który był wymieniony w opisie granicy dóbr Zielonka w 1829 roku (które sięgały blisko Wysocina), i który to wskazuje dokładnie na tą okolicę:
„ta granica przechodzi przez drogę z Bobina do Baryczy (…) aż do łąk, potem łamie się na prawo ponad łąkami Baryczy i polami Tomasza Baryłki z Mierzwiączki, aż do punktu w którym sosna starodrzew na wzgórku stoi, gdzie już granica zmienia swój kierunek i ponad samą rzeczką pod Baryczą płynącą biegnie, aż do drogi z Zielonki do Baryczy przez wzgórek piaskowy…„
I tym sposobem kolejny niemy świadek „pamiętający” czasy Sasów, ostatniego króla i upadek Rzeczypospolitej znika z naszego krajobrazu.
Kto wie, może są gdzieś indziej takie olbrzymy, nie tylko sosnowe? dajcie znać – [email protected]
